Suiker en terug naar Bandung

15 september 2011

Vanmorgen om 08.00 uur beginnen we met een korte rondrit door Cirebon, waarna we op weg gaan naar de suikerfabriek, waar Louis verwekt is, tenminste we hopen dat dit de juiste suikerfabriek is.

Nadat de ouders van Louis getrouwd waren, hebben zij een tijd op het terrein van suikerfabriek Karang Suwung (tegenwoordig Rajawali II) gewoond. De vader van Louis was daar machinist en als employé had je het recht om op het fabriekterrein te wonen.

Na zo’n drie kwartier rijden we het terrein op. Na even overleg tussen Tatang en de bewaking, wordt duidelijk dat we de fabriek niet in mogen (dat mag alleen met een brief van het hoofdkantoor). Dat is niet zo erg, we willen alleen maar rondlopen en foto’s maken van de diverse woningen en overige gebouwen. Want misschien hebben Louis’ ouders wel in een van deze woningen gewoond. Heel bijzonder om hier rond te lopen, letterlijk op de ontstaansbodem van Louis. Wie had dat ooit gedacht, na 60 jaar!
Tijdens het rondlopen worden we wel achtervolgd door de dienstdoende bewaker; eigenlijk mogen we helemaal geen foto’s maken, dus moeten we goed in de gaten gehouden worden dat we geen rare dingen doen. Maar Tatang heeft e.e.a. uitgelegd en dus laat de bewaker ons nog even rondlopen, maar hij loopt wel mee!

Hierna gaan we weer terug naar Bandung, dezelfde weg als gisteren, dus weer zo’n 6 uur in de auto, waarvan veel in de file, of langzaam rijden.

We verbazen ons over het verkeer. Niet alleen is er veel verkeer, maar het krioelt ook door elkaar. Verkeersregels?...... nog nooit van gehoord lijkt het wel. Scooters halen je links en rechts in, als het wel kan maar even zo graag als het (bijna) niet kan. Busjes/vrachtwagentjes/auto’s geven met toeteren aan dat ze in willen halen en dan gaan ze ook. Of het nu kan of niet, ze verwachten gewoon dat de eventuele tegenligger opzij gaat. En dat gebeurt ook; soms maar net op tijd, maar tot nu toe hebben wij nog geen ongelukken gezien of meegemaakt. Houden zo maar.
Vrachtwagens helemaal vol geladen met wat dan ook, kruipen omhoog met als gevolg nog meer halsbrekende toeren van het overige verkeer om dit obstakel snel in te halen, met alle adembenemende taferelen tot gevolg. We zijn blij dat we niet zelf hoeven te rijden, ook omdat ze hier links rijden. Tatang is een uitstekende chauffeur en neemt geen onnodige risico’s.

Tegen half twee rijden we door het plaatsje Sumedang, dat bekend staat om haar tahu. Tatang kiest een restaurantje uit waar we heerlijke tahu kunnen eten. En dat doen we dan ook. We hebben ontzettend lekker gegeten. We zijn net klaar met eten als we muziek horen en Tatang ons min of meer naar buiten stuurt omdat de muziek hoort bij een stoet paarden met kinderen erop. Het is een besnijdenisfeest met veel muziek en zang. De jongetjes die besneden gaan worden zitten op rijk versierde paardjes. Achter hen het orkestje dat met muziek de feestvreugde verhoogt. En omdat wij naar buiten spurten en meelopen om foto’s te maken, ontstaat enige hilariteit onder de feestgangers. Iedereen wil weer op de foto en menigeen swingt zich een ongeluk om ons ook maar in beweging te zien komen, wat we natuurlijk doen. Erg leuk om hiervan getuige te zijn. Al zwaaiend nemen we afscheid en klimmen weer de bus in.

Tegen half vier zijn we weer terug in Bandung, bij ons hotel van eergisteren. En, dames en heren in Nederland, het regent in Bandung, en behoorlijk ook. Maar wel met een meer dan aangenaam temperatuurtje.
Vanavond rustig in het hotel verpozen; morgenochtend vertrekken we om 07.00 uur met de trein naar Yogyakarta, dus vroeg op. Een bijzonder luxe detail is dat Tatang onze bagage in de auto meeneemt; wij hebben alleen een beetje handbagage bij ons, hoe decadent kun je het hebben?!