Verjaardag en roots!

Het heeft even geduurd, maar jullie kunnen weer lezen over de belevenissen van ons op onze Indonesië-reis. We hebben een aantal dagen niet de beschikking gehad over internet,dus geen mogellijkheden om verhalen op de site te zetten. Nu zijn we in Bogor en hebben wel de beschikking over internet. Vandaar dat er nu een hele lap tekst te lezen is.

Ambon-Stad, 6 september 2011

Willy is jarig! Om 00.00 uur hebben we haar toegezongen en haar een oorkonde “birthday girl” opgespeld. Daar moet ze de hele dag mee lopen. Om 01.00 boarding time en om 01.30 uur vliegen we naar Ambon. We zijn erg moe van de afgelopen gebroken nacht en we proberen wel een beetje te slapen in het vliegtuig.

Zo’n 3,5 uur later (plus twee uur tijdsverschil tussen Jakarta en Ambon erbij) landen we in de stromende regen op Ambon Airport. We moeten heel erg lang wachten op onze koffers. Ambonezen reizen kennelijk met veel dozen in plaats van koffers; de lopende band staat er tenminste vol mee. Na zo’n half uur wachten verschijnen de koffers uiteindelijk en kunnen we de stromende regen in het echt aanschouwen.
Ondanks dat het plenst van de regen is het bijzonder warm, zo’n 28 graden of meer. We lopen de aankomsthal uit en oh, wat is de natuur hier mooi! En met die laaghangende wolken en die ontzettende regen…. Het heeft wel wat. Na later blijkt regent het hier al zeven dagen.

Tot aan onze transfer naar de haven van Tulehu hebben we de dag voor onszelf. We lopen naar een eetgelegenheid waar ze diverse broodjes en diverse soorten koffie verkopen. We hebben trek en nemen een paar heerlijke broodjes. Ondertussen zetten wij Willy in het zonnetje. We hebben een aantal (grappige) cadeautjes voor haar meegenomen, zoals saté van marshmellows. Ze voelt zich toch echt jarig.
Na ons ‘ontbijt’ besluiten we om met een taxi naar het hotel te gaan waar we in eerste instantie zouden overnachten, het Swiss Bell Hotel Ambon Stad. We bedingen een prijs van 120.000 Rupia (zo’n EUR 10,00) voor wat later een rit van ruim een uur blijkt te zijn. In de stromende regen rijden we naar ons gevoel het hele eiland over, geen idee hebbend waar het hotel ligt. Uiteindelijk dus na ruim een uur, zijn we bij het hotel beland waar we heerlijk in de lounge koffie/thee drinken en gebakjes eten ter ere van de verjaardag van Willy.
Tegen half twaalf worden we weer opgehaald en teruggebracht naar het vliegveld. We zijn ondertussen zo ontzettend moe (ongeveer 20 uur niet geslapen) dat we moeite hebben om wakker te blijven, zeker op de monotone dreun van de motor van de auto.

Amper terug op het vliegveld staat de volgende chauffeur alweer te wachten op ons. Deze meneer brengt ons naar de haven van Tulehu, waar we met een boot naar Amahei op Seram worden gebracht waar we zullen overnachten. Volgens ons reisschema vertrekt onze boot om 15.00 uur. Tegen twee uur zijn we bij de haven, nog tijd genoeg om een paar broodjes te scoren, want we hebben wel een beetje trek. Het is bijzonder druk, half Seram is van plan om terug te gaan naar huis, lijkt het wel.
Na enige halsbrekende toeren – via een heel eng plankje met dwarsbalken steil naar beneden lopen – komen we op de boot. We zoeken een goede plek uit waar we ook onze bagage kunnen stallen en in de gaten houden. We zijn een bezienswaardigheid, 4 witte mensen uit een vreemd land, want men kan zijn ogen niet van ons afhouden. Ondertussen worden we belaagd door vrouwen die broodjes, frisdrank en sigaretten verkopen. En maar staren.
Om half vier is er nog geen beweging in de boot te bespeuren. Wel kunnen we ‘genieten’ van keiharde muziek die uit twee gigantische geluidsboxen komt. Het zal de lokale of regionale André Hazes wel zijn. Het geluid is zo verschrikkelijk hard, dat we er alle vier ontzettend veel last van hebben en ondertussen liggen we nog steeds vast.
Uiteindelijk vertrekken we om 17.00 uur. Na bijna twee uur met oorverdovend lawaai (wat later blijkt met een maximaal decibelgehalte van 107 Db, gemeten met een app’je van Henk) komen we aan in Amahei op Seram. Het is al donker, we zijn bekaf, er lopen tientallen mensen om ons heen die ons allemaal met een taxi willen vervoeren en diegene die naar blijkt echt voor ons daar staat, geloven we in eerste instantie niet. Na enig Indonesisch/Engels geharrewar stappen we in twee auto’s (goed voor hun fooi) en worden naar ons hotel van die nacht gebracht.
Het hotel (Isabella) ziet er niet uit, net zomin als de kamers en de badkamer. Maar we zijn zo moe dat het ons eigenlijk niet meer kan schelen. We kunnen gelukkig nog wel wat eten, heerlijke nasi en tegen 09.00 liggen we in bed en slapen.


Banda Neira - woensdag 7 september 2011

Om 05.00 uur loopt de wekker af, we worden om 07.00 opgehaald om naar het vliegveld van Amahei gebracht te worden; we vliegen om 08.30 naar Bandaneira. Na een kwartiertje rijden we door een prachtig hek naar een gebouw, dat de vertrek- en aankomst’hal’ blijkt te zijn van het vliegveld Amahei. Volgens de reisinformatie van het reisbureau zouden we de vliegtickets overhandigd krijgen van “iemand”. Wie weten we niet maar om (intussen werd bekend gemaakt dat 08.30 niet de vertrektijd zou worden) 09. 00 hebben we nog geen tickets; een lichte paniekaanval overvalt ons. We proberen een aantal nummers te bellen, slechts één neemt op om te zeggen dat dit niet het goede nummer was. Inmiddels was het 09.15 en nog geen tickets! Plotsklaps komt een man op een scooter aanrijden, stapt af en overhandigt ons de tickets. Een kwartier later zitten we in ons vliegtuig en zijn op we weg naar Bandaneira.

Na ca. 50 minuten vliegen over de Bandazee (met onderweg een zicht op heel veel dolfijnen) en naderen we een kleine groep eilandjes. Het eerste dat we zien is het eiland Gunung Api. Daar waar onze oma is geboren. Een golf van extase en emotie vliegt door mijn lichaam; nu in werkelijkheid de plek te zien van oma. Het eiland wordt volledig ingenomen door een nog steeds werkende vulkaan: Gunung betekent berg, api is vuur. We landen op het eilandje Bandaneira (hier overnachten we ook); andere eilandjes zijn: Banda Besar (hier zijn de vele nootmuskaatplantages), Batu Kapal, Sjahrir en Karaka.

Na de landing worden we direct
opgevangen door een chauffeur en Eddy, onze persoonlijke begeleider, gids en vraagbaak. Na een ritje van ongeveer een kwartier komen we bij ons hotel, Maulana.
We worden direct naar een tuin gedirigeerd pal aan het water en met een prachtig uitzicht op de Gunung Api. Een tuin met een geweldige sfeer en het weer is fantastisch. We krijgen een ontbijt aangeboden met koffie, sappen en heerlijke broodjes en pannenkoekjes. Voor de broodjes is er o.a. nootmuskaatjam (?): heerlijk! Eddy komt wat later om met ons een programma te bespreken.
Na het ontbijt maken we met Eddy een wandeling door het dorp en laat hij ons de belangrijke dingen zien: een museum, kerk en, op ons verzoek, een begraafplaats. Dit laatste vanwege onze familiebanden. Aan het eind van de wandeling willen we eigenlijk nog maar één ding: terug naar het hotel, douchen en lekker even niks doen. Als ik dit schijf is het inmiddels 18.00 uur; makan (eten!) wordt door mijn reisgenoten geroepen en dus tijd om te stoppen.

Morgen gaan we met een bootje naar Banda Besar (Lontor = groot Banda) waar de nootmuskaatplantages zijn en we gaan snorkelen bij de Gunung Api.