Naar de top, met zon

Het heeft weer een poosje geduurd voordat we jullie verder op de hoogte konden houden van onze belevenissen. Een paar dagen geen internet, en we zijn meteen ‘onthand’ en jullie zijn ‘informatie-arm’.
Maar nu zitten we heerlijk op Bali en hebben weer toegang tot internet en dus komen de verhalen van de afgelopen dagen op de site.

Vaarwel Surabaya - hallo Bromo

Vanmorgen inderdaad weer berevroeg uit de veren, maar het is zo’n zes uur rijden naar onze bestemming en onderweg brengen we ook nog een bezoek aan Malang, een meer dan sympathieke stad met koloniale charme.

Malang ligt midden tussen tabaks- en teakplantages en wordt omringd door 4 vulkanische bergmassieven. We parkeren bij Toko Oen, een café-restaurant in koloniale sfeer. We wandelen door deze gezellige stad, waarbij we o.a. de Pasar Besar (de grote overdekte markt) bezoeken. Een markt waar werkelijk alles te koop is, levend of niet. Dicht op elkaar gepakte kraampjes met vis, vlees, keukengerei, kruiden, fruit, horloges, pistolen (we nemen aan nep), kroepoek in werkelijk alle kleuren van de regenboog en alles wat we vergeten zijn op te noemen is er ook te koop. Louis heeft z’n zinnen gezet op een Rolex horloge en die wordt – na uiteraard stevig onderhandeld te hebben over de prijs, met hulp van Tatang - dus ook gekocht. Hij (het horloge) is prachtig en hij (Louis) is er wat blij mee.

We charteren 5 bedjaks die ons heerlijk door Malang brengen naar Toko Oen. Hier drinken we iets met wat lekkers erbij en daarna, hup weer in de bus, verder naar de Bromo.

De weg naar de Bromo kronkelt zich naar boven tot een hoogte van ruim 2000 meter. Op deze hoogte staat ons onderkomen, Lava View Lodge. Een verzameling zeer eenvoudige huisjes, maar wel met uitzicht op de Bromo. Wat is de Bromo? De Bromo is een vulkaan die midden in een zandzee staat. De Bromo zelf is bijna 2300 hoog. Uit de krater komen doorlopend wolken zwavel. Het zien opkomen van de zon boven de Bromo is een bijzonder gezicht, vandaar dat wij hier zijn, plus de tocht naar de Bromokrater zelf is ook een belevenis die we zeker niet willen missen.

Het huisje dat wij hebben, is inderdaad zeer eenvoudig maar wel schoon en dat is het belangrijkste. We gaan gezellig in de Lodge (de receptie annex restaurant) zitten met z’n vieren, nemen een biertje (of twee), eten een hapje en spelen een kaartspelletje en er speelt een bandje bijzonder leuke muziek. Buiten staan diverse verkopers van gebreide mutsen hun waar aan te bevelen door te proberen de aandacht van de gasten binnen te trekken. Wintermutsen? Het vriest hier niet, hoor. Maar ja, Indonesiërs zijn natuurlijk geen kou gewend, dus als het zo’n 15 graden is, vinden zij dat heel erg koud.

Tegen tien uur gaan we slapen, want om de zonsopgang te kunnen bewonderen, moeten we echt heel erg vroeg op.

Naar de Bromo – 25 september

Om 04.00 uur gaan we in een jeep een stukje de berg op naar de plek waar het allemaal te zien zal zijn. Onze jeep heeft er echter niet zo heel veel zin in, want na ettelijke keren hortend en stotend een paar meter gereden te hebben, scheidt hij er helemaal mee uit en kunnen we de rest gaan lopen. En dat in het pikkedonker, we zijn blij dat we onze zaklantaarn hebben meegenomen.
Het is ook fris (tja, wat wil je op zo’n 2000 meter hoogte op zo’n vroeg tijdstip) dus de spijkerbroek aan, wandelschoenen met sokken en een fleecejas met sjaal en ….. met mondkapje. Vanwege de grote hoeveelheid as die overal ligt, wordt het dragen van een dergelijk kapje aanbevolen. Achteraf inderdaad absoluut geen overbodige luxe. Rondrijdende jeeps en scooters verplaatsen zoveel as dat je compleet in aswolken loopt.

Nadat we de zonsopgang hebben gezien (mooi, maar niet echt spectaculair) gaan we in de jeep (die kennelijk inmiddels gerepareerd is, want hij doet het weer) over de zandzee naar de voet van de Bromo, waar vandaan we te voet of te paard naar trappen gaan, waarover we dan als laatste naar de kraterrand kunnen lopen. Henk en Willy besluiten niet naar de kraterrand te lopen, dus gaan we met z’n tweeën. Het steil naar boven lopen door dikke lagen zand en as (zoiets als lopen op het strand, maar dan steil omhoog) valt niet mee. Wilma’s knie begint enigszins te protesteren en na enig nadenken besluit ze op een paardje te gaan zitten (voor het eerst van haar leven!) en zo naar de trappen gebracht te worden. Louis loopt het hele eind, petje af! Want het is echt steil en zwaar!
Als laatste nog ‘even’ zo’n 125 treden (of wat ervoor door moet gaan, ook allemaal as en zand) omhoog en dan…….. adembenemend! Dat hebben we toch maar mooi gedaan.
Naar beneden lopen is een makkie.

Terug in de lodge lekker ontbijten en daarna de koffers dicht geritst en om 08.00 uur vetrekken we (be-ast en al) naar Kalibaru, onze laatste stop op Java, waarna we voor ons laatste weekje op Bali zullen verblijven.