fietsen en geboorteplek

21 september

Om 08.00 uur stappen we de bus in en vertrekken naar Tulungagung, een klein dorpje op zo’n 2 uur rijden van Kediri. De bedoeling is om daar op fietsen te stappen en een fietstocht te maken door een aantal kleine dorpjes waar we kennis kunnen nemen van het dagelijkse leven. En inderdaad, de fietstocht is fantastisch. We rijden op mountainbikes tussen rijstvelden door, door dorpjes waar iedereen vol verbazing naar vier van die witte mensen kijkt (ook al zien wij er – vinden wij zelf – heel gebruind uit). Iedereen (echt waar, iedereen) groet ons, zwaait naar ons of roept “Hallo” naar ons. En weer zeggen we het: wat een bezienswaardigheid zijn wij kennelijk hier.
Onderweg zien we hoe een vrouw bakstenen maakt; trouwens in het hele dorpje staan overal stapels bakstenen te drogen in de zon. Kennelijk is dit het dorpje van de bakstenen.

We eindigen onze fietstocht van een uur bij een schooltje voor wezen en/of één-ouderkinderen. Dit schooltje wordt ondersteund door de reisorganisatie die onze reis heeft georganiseerd. Onze contactpersoon bij het reisbureau, Diah, komt zelf uit dit dorpje. We worden allervriendelijkst ontvangen en krijgen van de onderwijzeres uitleg hoe dit schooltje is ontstaan en hoe het georganiseerd is. Geld is er niet, dus is alles in natura welkom. Zo heeft het reisbureau het schoolgebouwtje ingericht, een computer geschonken en proberen zij zoveel mogelijk toeristen uit te nodigen dit schooltje te bezoeken. Ze vragen dan ook om iets mee te nemen. Zo hebben wij een rugzak vol met potloden, kleurpotloden, gummetjes, puntenslijpers en diverse vellen stickers vanuit Nederland meegenomen. Ons kost het niets en zij zijn er ontzettend mee geholpen. Een prachtig initiatief dat alle hulp en steun verdient.
Op dit schooltje zitten zo’n 70 kinderen, verdeeld over drie groepen. Als wij aankomen krijgt een van de groepjes les. Ze zingen ons toe, willen weten hoe we heten (onze namen moeten de kinderen dan opschrijven) en wat voor soort vruchten er in Nederland groeien. Grappig dat de vruchten die wij noemen en voor ons heel gewoon zijn, hier heel duur zijn.

Na met z’n allen op de foto te gaan, worden we uitgezwaaid en gaan we met de bus verder naar Surabaya, waar we tegen 17.00 uur aankomen. Weer hebben we een schitterend hotel, een suite zelfs met apart zitgedeelte. Het moet toch niet gekker worden.

Morgen gaan we naar het ziekenhuis waar Louis geboren is, spannend.

22 september

Om 10.00 uur staat de bus klaar om ons naar de adressen te brengen die te maken hebben met de geboorte van Louis.
Als eerste rijden we naar de Jl. Sudirman 19, waar de bloemenzaak was waar de vader van Louis op 23 maart 1952 een bos bloemen heeft gekocht voor zijn vrouw vanwege de geboorte van Louis. Louis heeft hiervan nog de originele nota, Bloemenzaak Mickey Mouse. Op de plek aangekomen (notabene zo ongeveer om de hoek bij ons hotel) zien we dat de bloemenzaak niet meer bestaat; er staat nu een groot vierkant kantoorgebouw. Wel even wat foto’s gemaakt natuurlijk.

Daarna rijden we naar de Jl. Raya Diponegro (vroeger de Reiniersboulevard), waar het ziekenhuis staat waar Louis is geboren. En inderdaad, het kan niet missen, plotseling zien we links het ziekenhuis met het karakteristieke torentje, zoals we die ook al zagen op internet, want dat enig speurwerk vooraf is gegaan aan al deze adressen en locaties, dat snappen jullie wel. En dan is internet natuurlijk bijzonder handig.
De bus wordt op vakkundige wijze geparkeerd op de meer dan overvolle parkeerplaats (het lijkt de Weezenlanden in Zwolle wel). Een parkeerwachter roept tot wanneer Tatang kan rijden, duwt auto’s weg die in de weg staan en samen manoeuvreren ze de bus in het parkeervak dat nog vrij is. Milimeterwerk, de complimenten.

Spannend moment om het gebouw binnen te gaan. We hebben de nodige papieren bij ons, de nota van het ziekenhuis i.v.m. de opname van Louis’ moeder in 1952 en uiteraard de bevalling. Ze heeft 9 dagen in het ziekenhuis gelegen. We worden – met vertaalhulp van Tatang - allervriendelijkst ontvangen door …? Hoofd verpleging? Geen idee. Na enige uitleg over wat wij komen doen, en nadat Louis de nota van het ziekenhuis en een kopie van zijn geboorteakte heeft laten zien, gaat ze ons voor.
We lopen over open galerijen met zicht op prachtige tuinen en komen uiteindelijk bij het deel van het ziekenhuis dat vroeger de verloskunde afdeling was! Hier is Louis dus geboren! We mogen zelfs een kamer van binnen zien! We weten uiteraard niet of hij hier in deze kamer geboren is, maar de plek is wel de juiste en het is heel bijzonder en ook emotioneel om hier te zijn! Ook het overig verplegend personeel komt op ons toelopen en wil weten waarom wij hier zijn. Louis laat hen de nota en zijn geboorteakte zien en ze reageren enthousiast. We nemen hartelijk afscheid en bedanken de verpleegsters voor de ontvangst. Uiteraard hebben we veel foto’s gemaakt. Dit is tenslotte een uniek moment, 60 jaar na dato aan de andere kant van de wereld op je geboorteplek staan doe je niet elke dag.

Hierna gaan we naar het ereveld Kembang Kuning. Van het ene uiterste (geboorte) naar het andere (dood). Wel een grote overgang, maar daarom niet minder indrukwekkend. Hier liggen ruim 4000 gesneuvelde/omgekomen Nederlandse soldaten van landmacht en marine en burgers, zowel volwassenen als kinderen. Het veld is keurig onderhouden door de Nederlandse Stichting Oorlogsgraven. We spreken nog een poos met de Ambonese beheerder, die prima Nederlands spreekt.

Nadat we nog even kort zijn gaan kijken bij en in een Indonesische onderzeeër, die als monument op het droge ligt, worden we weer naar ons hotel gebracht. Het is snikheet, zeker wel 35 graden en we verlangen allemaal naar een duik in het zwembad. Tegen drieën kunnen we heerlijk zwemmen, in zwemwater van tegen de 30 graden! Hoezo koel? Maar wel erg lekker, dus je hoort ons niet zeuren.

Na het eten nog een potje gekaart met z’n vieren. Op de kamer (ruimte zat tenslotte in onze luxueuze suite), want beneden in restaurant/lobby/lounge mag het niet. Zal wel met het geloof te maken hebben, denken wij.

Morgen ons laatste dagje Surabaya, dan naar een kreteksigarettenfabriek en de haven.